Mijn naam is Ben Tax, ik ben getrouwd met Cecilia en heb drie kinderen. Vanuit mijn rol als voorzitter van Stichting Belita Fonds hoop ik een mooie bijdrage te leveren aan het ondersteunen van organisaties die een hart hebben voor één of meerdere werken van barmhartigheid. Zelf ben ik verantwoordelijk voor 'de vreemdelingen herbergen', wat naar mijn mening zeer toepasselijk is aangezien ons gezin in het verleden wel eens 'vreemdelingen' in huis heeft opgenomen. Het was daarom heel bijzonder dat dit het werk van barmhartigheid was die over was, aangezien ik als laatste wilde kiezen. Ik heb goede hoop en zet mij graag ervoor in dat de financiële bijdragen die wij geven een werkelijke impact mogen hebben op meerdere mensenlevens, dat men geholpen wordt. Echter is mijn streven dat men niet alleen geholpen wordt, maar dat men zich ook geliefd voelt. Graag willen wij als fonds daar ondersteuning aanbieden waar gewerkt wordt aan één of meerdere werken van barmhartigheid, in het bijzonder daar waar dit wordt gedaan uit naastenliefde.

Als priester krijg ik dagelijks de kans om voor de ziel van mensen te zorgen. De mens bestaat echter uit een ziel én een lichaam. Een integrale zorg vraagt daarom ook om aandacht voor de fysieke aspecten van de zorg voor zieken, ouderen en mensen met een geestelijke of lichamelijke handicap. Vaak heeft dit overigens ook invloed op het geestelijk welzijn van de persoon in kwestie. Niet de vraag naar productiviteit, maar de vraag naar de menselijke waardigheid moet daarbij voorop staan. Genezing is niet altijd de uitkomst van zorg, maar troost, verlichting van pijn en het tonen van medemenselijkheid zonder eigen belang zijn de toetsstenen voor beschaving. Dit kan alleen als we samen onze schouders eronder zetten. Hier wil ik me voor inzetten.

De missie van Stichting Belita Fonds sluit naadloos aan bij mijn persoonlijke overtuigingen en mijn wens om het evangelie uit te dragen, juist op plaatsen waar dat het meest nodig is. In mijn inzet voor de lokale kerk ervaar ik regelmatig de beperkingen van het werken binnen een vertrouwde gemeenschap. Hoewel deze inspanningen waardevol zijn, blijft het bereik beperkt tot hen die bereid zijn actief deel te nemen. Daarentegen geloof ik sterk dat een belangrijk deel van onze roeping als christenen ligt in het brengen van de Blijde Boodschap naar plekken waar deze minder vanzelfsprekend klinkt, zoals gevangenissen. Dit raakt direct aan de kern van de werken van barmhartigheid: nabijheid betonen aan mensen die door omstandigheden – of soms door hun eigen keuzes – van actieve participatie in onze gemeenschap vervreemd zijn geraakt of zelfs verstoten. Barmhartigheid betonen aan gevangenen heeft voor mij een diepe betekenis. Gevangenissen vormen een plek waar menselijke kwetsbaarheid en verantwoordelijkheid op een unieke manier samenkomen. Het controversiële element van straf en schuld maakt gedetineerden tot een krachtig symbool van de tegenstrijdigheden waarmee wij als christenen worden geconfronteerd: rechtvaardigheid en genade, berouw en vergeving. Juist hier kan Gods onvoorwaardelijke liefde op ontegenzeggelijke wijze zichtbaar/tastbaar worden.

Ik ben Valerie Former, getrouwd met René. Wij wonen met ons zoontje van 2 in Hoofddorp en in mijn vrije tijd studeer ik Theologie en speel ik viool. Ik werk als jurist bij het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Samen eten verbindt en maakt blij. Ik vind het verdrietig dat er veel gezinnen, ook in Nederland hun boodschappen niet kunnen betalen. Dat er kinderen naar school gaan zonder eten. Het is hartverscheurdend dat er ook in onze tijd mensen zijn met dorst en moeten bedelen voor brood. In Psalm 136,25 staat: “Hij geeft voedsel aan alles wat leeft” De ervaring van de honger en de dorst is hard. Wie oorlog of hongersnood heeft meegemaakt, weet wat het betekent. En toch doet zich deze ervaring elke dag voor en bestaat ze naast overvloed en verkwisting. We moeten niet ongevoelig worden voor de noden van anderen. Wie zijn naasten lief heeft, heeft Jezus lief en daarmee God.

Mijn naam is Ashley en ik kijk er naar uit om per 2025 verbonden te zijn aan Stichting Belita fonds. Ik kijk ernaar uit om (zijdelings) betrokken te worden bij mensen die met lastige omstandigheden te maken hebben en een bijdrage te mogen leveren om voor hun een lichtpuntje te mogen zijn. Het aandachtsgebied waar ik mij op zal richten is “de naakten kleden”. Reden hiervoor is dat ik betrokken ben bij de verhalen van mensen die te kampen hebben met armoede wat tot veel stress kan leiden. Het Belita fonds voelt voor mij als een verrijking om bij aangesloten te zijn, omdat wij onze krachten kunnen bundelen en een impact mogen maken voor de mensen die het hard nodig hebben.

Mijn naam is Gabriella Buirma-Rieu, 65 jaar, moeder van 5 volwassen kinderen en grootmoeder van 12 kleinkinderen. Naast echtgenote en moeder, ben ik jarenlang als logopediste werkzaam geweest en gaf daarnaast cursus in presentatievaardigheden. Acht jaar geleden ben ik begonnen met een scholingstraject op het gebied van de Verbindende, ook wel Geweldloze Communicatie. Ik coach en bemiddel nu op basis van deze Verbindende Communicatie en begeleid mensen individueel of in groepen. Vanaf mijn tienertijd doe ik graag vrijwilligerswerk in de kerk. De werken van Barmhartigheid helpen mij steeds weer om mijn inzet een goede richting te geven. Mij spreekt het werk van 'de doden begraven' aan, omdat het einde van het leven in deze tijd zo onder druk staat en het juist zo'n belangrijke fase in het leven is, zowel voor de persoon die stervende is, als voor de naasten.